Z ugniecionego, udeptanego albo zmielonego twarogu powstawał kształt przyszłego twarożka różnymi procedurami, nazwanymi według wybranej techniki i często też powstających dźwięków. [[pl:kdy_se_vyrabely:historie_vyroby:pleskani|„Chlapanie“]] jest najstarszą techniką, która utrzymywana była w warsztatach drobnych producentów do początku XX wieku. Właściciel zakładu albo jego pracownice wygniotły z twarogu kulkę i przez jej ściskanie w dłoniach powstawał kształt twarożka, z którym jako z kółkiem przejechały po płaskiej powierzchni gontu, żeby doszło do wyrównania, poprawienia, zaokrąglenia jego brzegów.

[{{:18_nevrly_pleskani_stosovani.jpg?200|„Chlapanie“ i układanie twarożków w stosy w firmie Nevrlý w Lošticach}}]
[{{:17_nevrly_rucni_vyroba_tvaruzek.jpg?200|Ręczna produkcja twarożków w firmie Nevrlý w Lošticach
}}]
------
Pomyślny wynik tej techniki produkcji ręcznej bardzo zależał od dokładnej oceny ilości twarogu: mniejsza ilość pociągała za sobą skargi odbiorców, większa była uszczerbkiem dla producenta (twarożki bowiem sprzedawano większym odbiorcom bez ważenia, na kopy – więc po 60 sztukach). Potrzebnym narzędziem były z tego powodu proste wagi dwuramienne, zwykle drewniane. Bardzo doświadczone pracownice zawsze ważyły pierwszą sztukę z każdej kopy, inne wykorzystywały wagę częściej.

[{{:19_nevrly_vahy_dvouramenne.jpg?200|Wagi dwuramienne}}]
[{{:20_pleskani_kromeriz.jpg?200|Ręczne formowanie („chlapanie“)}}]
----
W zakładach większych producentów przygotowywała bardziej doświadczona pracownica dawki, tzn. ilość twarogu na jeden twarożek – dla innych pracownic. Duże zakłady zatrudniały ponad dziesięć takich pracownic, o których pozycji w ramach produkcji decydowała praktyka i doświadczenie. „Podaje się, że doświadczona pracownica zdolna była wyprodukować w ciągu dnia w zależności od wymiarów twarożka 50 - 70 kop, najlepsze niemal 100 kop, a więc 6000 sztuk twarożków“. Stąd pochodzi powiedzenie: „…tobie nie potrzebna maszyna, ty masz …“ z podaniem imienia pracownicy. Jeżeli chodziło o pracę w mleczarni, gdzie pracownice zajmowały się kompletnie całą produkcją, przygotowały codziennie ok. 25 - 35 kop, otrzymując płacę dzienną ok. 2K 40h. W tym samym czasie – w 1900 r. praca ta realizowana były zwykle w akordzie, przy czym za 1 kopę otrzymywano jeden jeden grajcar, a więc 2 grosze. 

Praca standardowo wykonywana była w parach, jednak każda pracownica z powodu kontroli układała produkty na swoje “[[pl:kdy_se_vyrabely:historie_vyroby:sindel|gonty]]" i do swojego działu w  [[pl:kdy_se_vyrabely:historie_vyroby:dar|stojakach]]. W razie nieprzestrzegania wymiaru twarożka było konieczne ponowne wyprodukowanie wadliwej sztuki. Gonty – niestrugane albo rowkowane deski zwykłe o wymiarach 120 - 130 x 28 i grubości ok. 1 cm, należały do obowiązkowego wyposażenia podczas formowania do początku XXI wieku.

[{{:21_sindele_na_suseni.jpg?200|Gonty do suszenia}}]
[{{:22_rucni_pleskani.jpg?200|Ręczne formowanie („chlapanie“)
}}]

----
{{goback>« Powrót}}