Twaróg producent przywoził w {{:1_dvereny_skopek_na_tvaroh.jpg?linkonly|cebrach}} albo workach od rolników, z targów albo mleczarni do domu, gdzie dochodziło do jego ważenia ze względu na potrzebę ustalenia ilości soli. Na 100 kg zimą odmierzano od 3,5 do 4 kg soli, latem do 5 kg. Okres dojrzewania bardziej słonych twarożków był dłuższy. Od 1 do 3 dni leżał twaróg w niskich beczkach, w których był też mieszany. W razie mielenia w młynku sól dodawano dopiero po pierwszym albo raczej drugim mieleniu (mielenie odbywało się często 4x), żeby twaróg nie był „grysikowaty“.

[{{:1_dvereny_skopek_na_tvaroh.jpg?200|Drewniany ceber do twarogu}}]
----

Pierwotna procedura produkcyjna bazowała na gnieceniu, które było z całej produkcji najbardziej mozolne. Najtrudniejsze i czasochłonne było gniecenie tylko małej ilości twarogu rękami. Pewne ułatwienie przynosiło deptanie twarogu gołymi, dokładnie oczyszczonymi nogami. Dwie dziewczyny albo jeden chłopak deptali warstwę twarogu o wysokości 30 cm półtora godziny albo dwie godziny. Według naocznych świadków metoda ta udokumentowana jest jeszcze w latach 30 XX wieku w miejscowości Luká i w Lošticach.
Twaróg, który nie został w ciągu kilku dni przetworzony w twarożki, umieszczono w beczkach albo póżniej w pojemniach betonowych. W beczkach wywiercone były na wysokości ok. 20 cm od dna otwory do odprowadzania serwatki, w pojemnikach betonowych znajdowały się na dnie listwy z rowkami, umożliwiającymi odpływ serwatki.

Ułatwienie i usprawnienie całego procesu przetwarzania twarogu przychodzi w postaci [[pl:kdy_se_vyrabely:historie_vyroby:mlyny|młynów do twarogu]], które bardzo szybko weszły w używanie na przełomie XIX i XX wieku. Młyny funkcjonujące na bazie dwu przeciwnych, obracających się walców,  często reprezentowały jedyną mechanizację w małych zakładach produkcyjnych. Na początku chodziło o młyny {{:3_mlyn_na_tvaroh_rucni.jpg?linkonly|ręczne}} póżniej w większości {{:4_mlyn_na_tvaroh_parni.jpg?linkonly|elektryczne}}. Niektórzy producenci mówili, że „…młyn nóg nie zastąpi …“, jednak postęp techniczny szedł dalej. {{:2_mlyn_na_tvaroh_zelinka.jpg?linkonly|Walce w młynach}} były początkowo drewniane, potem granitowe albo stalowe, z możliwością ustawienia różnego rozstawu walców albo ciśnienia na {{:6_valce_do_mlyna_na_mleti_tvarohu.jpg?linkonly|walcach}}. Rozstaw walców zależał od typu mielenia, ponieważ przestrzeń pomiędzy walcami zawężała się z każdym następnym mieleniem. Produkcja fabryczna twarożków wymagała {{:5_mlyn_na_tvaroh_zamberk.jpg?linkonly|duże młyny}} i wagi.

[{{:6_valce_do_mlyna_na_mleti_tvarohu.jpg?200|Walce do mielenia}}]
[{{:5_mlyn_na_tvaroh_zamberk.jpg?200|Młyn do twarogu Žamberk}}]
[{{:3_mlyn_na_tvaroh_rucni.jpg?200|Ręczny młynek do twarogu}}]
[{{:2_mlyn_na_tvaroh_zelinka.jpg?200|Drewniany młyn do twarogu Zelinka}}]
[{{:4_mlyn_na_tvaroh_parni.jpg?200|Parowy młyn do twarogu}}]
----

Do wyposażenia dodatkowego podczas mielenia należała kadź albo wanna lub {{:7_bedna_na_mlety_tvaroh.jpg?linkonly|skrzynia}} (względnie taczki) do zmielonego twarogu. Według opisu w ówczesnej literaturze fachowej: „…w dolnej części walców znajduje się drewniany albo żelazny ocynowany nóż do zbierania (zgarniania) twarogu…“. Nóż ten zastępowała też stalowa struna, również ocynowana, ponieważ według podstawowych zasad produkcji twarożków twaróg i żelazo nie powinny być podczas produkcji w kontakcie. Cynowanie oraz podobne usługi dla producentów twarożków świadczyła {{:9_mittag_dum.jpg?linkonly|firma blacharska Richard Mittag}} w Lošticach. 

[{{:8_mittag_inzerat.jpg?200|Ogłoszenie firmy Mittag}}]
[{{:9_mittag_dum.jpg?200|Budynek firmy Mittag}}]
[{{:10_mittag_dilna_konve_delnici.jpg?200|Mittag – robotnicy z bańkami przed warsztatem}}]
----

Bardzo starannego przygotowania wymagał twaróg mianowicie podczas produkcji ręcznej, ponieważ w póżniej stosowanych maszynach formujących napędzanych przez silnik elektryczny twaróg poddany był dodatkowo gnieceniu za pomocą ślimaka napędowego, który wciskał twaróg do maszyny formującej. W przypadku {{:11_inzerat_na_koupi_tvarohu.jpg?linkonly|zakupu}} twarogu w celu magazynowania został twaróg zmielony i wciśnięty do beczek (w miejscowości Loštice i Hněvotín nazywanych też [[en:kdy_se_vyrabely:historie_vyroby:standle|faskami]]) albo do zbiorników betonowych za pomocą pobijaka albo deptania. Twaróg {{:12_tvaroh_v_drevenych_sudech.jpg?linkonly|magazynowano}} też na zewnątrz, w przypadku zmarznięcia mógł być też pod warunkiem przestrzegania pewnych zasad wykorzystywany do produkcji.

 
Następnie więc często mieszany był świeżo przygotowany twaróg i {{:13_sud_na_tvaroh_velky.jpg?linkonly|twaróg z magazynu}}. Beczki albo zbiorniki były przez cały czas pokryte deskami (na deskach umieszczone były kamienie albo bloczki betonowe). Z zbiorników betonowych odprowadzano serwatkę przez specjalne rowki w {{:14_drazky_na_odtok.jpg?linkonly|drewnianych listwach}} na dnie. Przed rozpoczęciem produkcji twarożków powinien twaróg {{:16_misa_na_hneteni.jpg?linkonly|uzyskać}} konsystencję „lepkiego ciasta“ bez jakichkolwiek stałych cząstek.

Do oświetlenia podczas produkcji stosowane były lampy naftowe, póżniej wyjątkowo światło acetylenowe i od początku XX wieku elektryczność. Miejską elektrownię w Lošticach wprowadzono w ruch w 1909 r.


[{{:11_inzerat_na_koupi_tvarohu.jpg?200|Ogłoszenie kupna twarogu}}]
[{{:14_drazky_na_odtok.jpg?200|Rowki odprowadzające}}]
[{{:16_misa_na_hneteni.jpg?200|Koryto do gniecenia}}]
[{{:12_tvaroh_v_drevenych_sudech.jpg?200|Twaróg w beczkach drewnianych}}]
[{{:13_sud_na_tvaroh_velky.jpg?200|Duża beczka do twarogu}}]
[{{:15_koryto_na_hneteni_obrazek.jpg?200|Koryto do gniecenia}}]

----
{{goback>« Powrót}}