Pakowanie twarożków
Z połowy ubiegłego wieku pochodzą pierwsze wzmianki dotyczące dawnego pakowania twarożków j luzem w skrzyniach zwrotnych z masywnych desek ściągniętych obręczami. Rozwój produkcji i handlu na przełomie XIX i XX wieku związany był z produkcją lekkich skrzynek, o jednorazowych, zwykle w kształcie prostokątnym. Od lat 60 XX wieku pojawiają się opakowania kombinowane z drewna i kartonu i następnie tylko kartonowe.
Pakowanie twarożków luzem udoskonalone było ok. 1900 r. wyściółką skrzyń z sztywnego papieru pergaminowego. Pakowanie pojedynczych albo podwójnych „kłocków“ w papier pergaminowy pojawia się od lat dwudziestych, o dziesięć lat póżniej wprowadzono pakowanie do celofanu. Do pakowania wykorzystywane były też małe pudełka do twarożków albo słoiki z papieru woskowanego lub plastyku, do których pakowano złom z twarożków, tzw. „kęski“.
Pergamin i celofan podczas pakowania pojedynczych kłocków zamykany był naklejką - etykietą, zwykle okrągłą, z inicjałami albo marką producenta. Kolekcjonerzy etykiet obecnie ewidencjonują ok. setki gatunków, przy czym niektórzy producenci twarożków stosowali więcej typów etykiet. Tylko rzadko występowały etykiety bez inicjały producenta.
